Περί ποδηλάτου 28 Νοεμβρίου, 2008

Μετά από μια βδομάδα εξαντλητικών διαδρομών, μπορώ να πω πως το ποδήλατο είναι ωραίο πράγμα. Μπορεί να ιδρώνεις σαν ταύρος, να τα φτύνεις στην πρώτη ανηφόρα (στην αρχή) ή στη δεύτερη (πιο μετά), να χρειάζεται να καβαλάς εναλλάξ πεζοδρόμια και δρόμους, γραμμές τραμ, διαχωριστικές νησίδες, λεωφορειολωρίδες και γέφυρες, να πρέπει να φοράς μάσκα οξυγόνου για το καυσαέριο, αλλά τελικά αξίζει, γιατί κερδίζεις α) σφιχτά μπούτια β) γρήγορη (σχετικά) μετακίνηση γ) ελευθερία κινήσεων. Για μένα προσωπικά αξίζει και το γεγονός ότι περνάς από περιοχές που δεν επρόκειτο ποτέ να πατήσεις το πόδι σου. Ενδεικτικά: Βριλήσσια, Νομισματοκοπείο, Κάτω Χαλάνδρι, Περισσός, Ν. Ιωνία, Ριζούπολη, Ελληνορώσων, Ν. Ψυχικό ετσέτερα ετσέτερα.

Επίσης όσο κάνεις ποδήλατο τόσο αυξάνεται το μίσος σου για τα αυτοκίνητα (και μερικά μηχανάκια), με συνέπεια να είσαι ακόμα πιο εριστικός όταν είσαι ανάμεσά τους (ως προς τα βρισίδια) αλλά και στην οδήγηση (ως προς το σπάσιμο των νεύρων τους)

[…] (εδώ κανονικά θα ταίριαζε μια αναλυτική παράγραφος με περιστατικά με αυτοκίνητα και βρισιές σε μεγαλογράμματη γραφή)

Τελειώνοντας, προτείνω ανεπιφύλακτα το ποδήλατο ως μέσο μετακίνησης, και ευχαριστώ με ειλικρινή συναισθήματα την x-ray για την χορηγία. Είθε το αρχαίο ελληνικό πνεύμα να φωτίζει πάντα τα στενά των δρόμων σας,

Πυρίτιος Μουτζαρχίδης.

Απευθείας σύνδεση 7 Οκτωβρίου, 2008

Όταν μιλάν απέναντι η γνωστή οικογένεια με τους γνωστούς φίλους, αισθάνομαι μια απίστευτη πολιτική ζεστασιά, σαν να μιλάνε για το δικό μου κόμμα, το δικό μου χώρο, σαν να έχουν μαζευτεί γύρω από το τζάκι και να αναλύουν τη γενεαλογία μου. Ο Σταμάτης, η Νίκη, η Αριάδνη (ποπο γίνομαι προκλητικά καταδεικτικός) τόσα χρόνια μπορεί να μην τους βλέπω κάθε μέρα όμως τους ακούω, και μερικές φορές θυμάμαι πως ποτέ μου δε μου άρεσε το ποδόσφαιρο γιατί γενικότερα τα ομαδικά αθλήματα μου έκαναν περισσότερο συνειρμούς μπουλουκιού και μάζας παρα καλής οργάνωσης και μεθοδικότητας. Τι σας λέω τώρα να μου πείτε. Αν ξαναβρίσω την ΚΝΕ θυμίστε μου αυτό το ποστ. Γαμώ τα ομαδικά αθλήματα.

Υ.Γ.:(Κάτι λένε τώρα για το Πασόκ και τον Γιωργάκη – για το Πολυτεχνείο – για τα Εαακ που τα παίρνουν από το Πασόκ – άχ όλο αυτό μου βγάζει μια απίστευτη αθωότητα – πίσω στα παιδικά μας χρόνια – πούν ο Φρόυντ – εγώ δε θα πάρω ποδήλατο θ’ αρχίσω ψυχανάλυση)
Υ.Γ.2:(Αυτή η άνω κάτω τελεία με την παρένθεση βγάζει απίστευτη θλίψη)
Υ.Γ.3:(Αν δεν είχαμε εξασφαλίσει την επιβίωσή μας τώρα δε θα ασχολούμασταν με μπλογκ, οικονομικές δυσχέρειες, ψυχολογικά προβλήματα, ακόμα και βασικές μεταφυσικές ανησυχίες που καλύπτουν τον φόβο της ανυπαρξίας. Πίσω στην ζούγκλα.)

Μετά χαράς αλλά όχι τόσης όσο πριν,
που όμως θα αναπληρωθεί συντόμως γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν,
αντιθέτως μένουν αηδιαστικά ίδιοι,

Πατάπιος Κωλογλειφόπουλος.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ 28 Αυγούστου, 2008

στους δύο κυρίους που μου έφτιαξαν τη μέρα σήμερα (28-8-08) στις τρεις τα ξημερώματα μέσα στο παινεμένο 11, και μου έπιασαν τη συζήτηση για τη Σαμοθράκη, την Ικαρία, τους εναλλακτικούς, τον Ισαάκιο Άγγελο, τους εστέτ και το μαύρισμα. Ευχαριστώ επίσης τους σουρρεαλιστές για το εξαίσιο πτώμα και τα Εξάρχεια για την ύπαρξή τους. Επίσης, η πατατόπιτα είναι ωραίο πράγμα.

Περί Μεσολογγίου 25 Ιουνίου, 2008

Το Μεσολόγγι όπως θα ξέρατε ίσως είναι μια πόλη κοντά στο Αγρίνιο. Το Αγρίνιο όπως ίσως δε θα ξέρατε διαθέτει ένα άριστα συντηρημένο μετρικό σιδηροδρομικό δίκτυο μέχρι το Κρυονέρι (κανείς δεν ξέρει ποιο Κρυονέρι απ’ όλα). Το Μεσολόγγι είναι ευρέως γνωστό για την περίφημε έξοδό του το 182*, αλλά και για την λιμνοθάλασσά του. Φήμες λένε πως απ’ το Μεσολόγγι δεν υπάρχει έξοδος, και ότι η λιμνοθάλασσά του είναι κάτουρα, αλλά εγώ εξανίσταμαι και διαφωνώ καθέτως και οριζοντίως και διαγωνίως. Γιατί δεν μπορεί ο κάθε κουνιοτράμπαλος να επιτίθεται στο δοξασμένο μας Μεσολόγγι, στα καλοφτιαγμένα του παγκάκια και πεζούλια, στην όμορφη ατμόσφαιρα αποσύνθεσης μοναδικής ανά την επικράτεια, στο άρωμα του κάτουρου και των περιττωμάτων, στα επιθετικά ρατσιστικά σκυλιά του, στις γραφικές του φιγούρες, στα αλλεργιογόνα του δέντρα, στις υπέροχες τσιμεντένιες μπάλες κανονιών που το κοσμούν, και φυσικά στο πλήθος Μεσολογγιτών που περνούν μέρα νύχτα από κει.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως αυτό στο οποίο αναφέρομαι αναδίδει μια «παρακμή». Αν όμως ισχύει αυτό, τότε παρακμή είναι όλη η σημερινή κοινωνία, και συμφωνώ βεβαίως σε αυτό, αλλά παρακμή είναι και όλη η ανθρώπινη ιστορία και καθετί ανθρώπινο και μη ανρθώπινο, και όλο το σύμπαν και τα πάντα (τα αρκουδάκια). Οπότε, επί της ευκαιρίας της γιορτής των Αγίων Πάντων που ήταν πριν λίγες μέρες, μπορούμε να κάνουμε αυτή τη χάρη στο σύμπαν και να χαρακτηρίσουμε αυτή την άγνωστη Χ κατάσταση ως «ακμή» και όχι ως «παρακμή» και αμέσως αμέσως να κάνουμε το Μεσολόγγι να μην αισθάνεται κόμπλεξ για τον εαυτό του, κι εμείς να μην αισθανόμαστε κόμπλεξ γι’ αυτό.

Επίσης, θέλω να πω πως μετά από ένα χρόνο ασταμάτητης σκέψης, έχω βαρεθεί να σκέφτομαι και να ξανασκέφτομαι και να μετασκέφτομαι μέσα από τις σκέψεις των άλλων και όλα αυτά τα πράγματα. Γι’ αυτό λοιπόν από σήμερα, θα πάω να αγοράσω μια βάση για το λάπτοπ και θα σταματήσω να ασχολούμαι. Γενικά. Γιατί έρχονται διακοπές, αλλά το μυαλό ακόμη δουλεύει.

Ειλικρινά δικός σας,

Ιγνάτιος.

Είναι δώδεκα η ώρα 18 Απριλίου, 2008

ειν’ η ώρα των τρελών. Τέτοια ώρα, ή μάλλον δυόμιση ώρες αργότερα κατέβαινα ένα στενό που άλλοτε ζούσε όλο το σόι που είχε κατέβει φρέσκο από τη Θράκη, σε κάθε τριώροφο σπίτι και δυό ξαδέρφια, αλλά μόλις νεοπλούτισαν μετακόμισαν στις Πεύκες, στις Μεταμορφώσεις και χτίσαν νεόκτιστα. Εξαίρεση ο θείος που πούλησε τις λίρες του παππού που φώλιαζαν στο «κουτί με τα φασόλια» και έχτισε κι αυτός πρώτος στο Μενίδι το περίφημο σπίτι του. Ερήμωσε λοιπόν το Θρακιώτικο στενό, και κατέβαινα εγώ σιγοτραγουδώντας το Γεντί Κουλέ χωρίς να περιμένω κανένα συναπάντημα, και ξάφνου στρίβοντας στη γωνία του φαρμακείου, πέφτω πάνω σε έναν μεταμεσονύκτιο τύπο και πετάγομαι. Πετάγεται και αυτός. Γελάμε και καληνυχτιζόμαστε, και συνεχίζουμε τον μεταμεσονύκτιο δρόμο μας. Με την εξαίρεση ότι εγώ γελάω σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή.

Επιστροφή από την Αγία Ελένη 3 Αυγούστου, 2007

Γεια σας, σας ομιλεί ο Νέρων. Ναι, όχι ο Ναπολέων, ο Νέρων. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη. Λάβατε; Όβερ.

μπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιπ

Εγώ είμαι σήμερα. Ο Θρώγκος. Θα σας μιλήσω ως άντρας προς άντρες και γυναίκες. Είμαι απελπισμένος και αποκλεισμένος σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο. Το περασμένο «Είμαι» ήταν επαναληπτικός (στιγμιαίος κατά άλλους) ενεστώτας, και όχι διαρκείας. Την παρούσα στιγμή είμαι (ενεστώτας διαρκείας) σε ένα γνωστό ίντερνετ καφέ κάπου σε ένα πολύ άγνωστο μέρος στην αγαπημένη Θεσσαλονίκη. Νιώθω την αδρεναλίνη και τις υπόλοιπες ορμόνες να εκλύονται στο σώμα και ειδικά στα πόδια μου, προκεκλημένες από την μετά από πολύ καιρό επαφή με το διαδίκτυον. Η «ευφορία» είναι τόσο έντονη που θα μπορούσα να σκάσω στα γέλια αυτή τη στιγμή.

 Εντάξει, υπερβάλλω, είναι αλήθεια. But it’s good to be back home. Ανδρός δεδικτυωμένου παν δίκτυον οίκος. Έτσι λέω. Περιλαμβάνει όλα τα άλλα σπίτια. Ακόμα και τα υποθετικά. Τα υπόλοιπα όταν είμαι νηφάλιος.

 Σας φιλώ,

Ονούφριος

Κι όμως 8 Ιουλίου, 2007

υπάρχει. Και είναι στη Σέριφο.

Πάει 4 Ιουνίου, 2007

Ο κύριος Μανώγλης κατέβηκε τη σκάλα και πήγε στο παντοπωλείο να αγοράσει δυο κονσέρβες γάλα. Του έπεσαν στο δρόμο τα κλειδιά της αποθήκης, και βλαστήμησε τον Ιησού Χριστό τον Υιό του Θεού. Μέχρι να γυρίσει σπίτι το γάλα είχε λήξει. Δεν άντεξε για πολύ και χώθηκε στο μπάνιο.

Κατά τ’ άλλα το καλοκαίρι απλώνεται μπροστά μου σαν το σκυλί με ανοιχτό το στόμα και λαχανιασμένη γλώσσα. Η ζωή είναι σαν ένα κομμάτι τυρί: μπορεί να είναι υγρή, άσπρη, κίτρινη, βουτηγμένη σε κόκκινο κερί, πασπαλισμένη με πιπέρι, με τρύπες, σκληρή, μαλακιά, να λιώνει εύκολα, ξινή, αλμυρή, στερεή ή ημιστερεή, όπως το τυρί Φιλαδέλφεια.

Δεν πήγα σε συναυλία.

Το youtube έχει μέσα ωραία, ωραία βίντεο.

Και ένα ποίημα:

«Τα κρόσσια.

Έπεσαν.

Αύριο τουρσί.»

Τα λέμε πιο οργανωμένα αργότερα, εργατικέ άγριε αγρότη.

Το Κέντρο των Αθηνών 19 Μαΐου, 2007

Το Κέντρο των Αθηνών ευτυχώς υπάρχει. Υπάρχει, γιατί αν δεν υπήρχε όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Φανταστείτε λίγο μια Αθήνα χωρίς Ακρόπολη, Σύνταγμα, Εθνικό Κήπο, Πλάκα, Ομόνοια. Θα ήταν όλη ένα απέραντο Περιστέρι, ένα ατελείωτο Βριλήσσι, μια δόση Νίκαιας με το κιλό.

Το Κέντρο λοιπόν αγαπητοί αναγνώσται, όπως βέβαια υποδηλώνει και το όνομά του, βρίσκεται για να συν-κεντρώνει τους ανθρώπους από διάφορα μέρη, για διάφορους σκοπούς. Παληά ήταν για την εύρεση εργασίας. Σήμερα είναι κυρίως για τη διασκέδαση. Πού θα πήγαινε όλη η Αθηναϊκή Ζωή εάν όχι στο Θησείο, στου Ψυρρή, στο Κολωνάκι και τα Εξάρχεια; Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στην Αθήνα και δεν έχουν πατήσει ποτέ τα ιερά χώματα της οδού Πανεπιστημίου. Ισχυρίζονται πως ζουν ΜΟΝΟ σε περιοχές όπως η Γλυφάδα, η Πετρούπολη, η Κηφισιά, το Χαλάνδρι και αυτές τους καλύπτουν πλήρως.

Εγώ λέω πως αυτοί οι άνθρωποι είναι τιποτένιοι.

Γιατί το Κέντρο της Αθήνος είναι ένα μαγικό πράμα, ένας λαβύρινθος, ένα χαζοκούτι με κλόουν που πετάγεται, ένας πίνακας του Νταλί. Το μόνο που χρειάζεται είναι φαντασία, διάθεση και περιέργεια. Ένας τόπος ο οποίος κατοικείται για τόσες εκατοντάδες χρόνια μαζεύει όλο και περισσότερες εκπλήξεις για τον αδαή επισκέπτη, οι οποίες χρειάζονται το μάτι και το *κλικ* για να ενεργοποιηθούν. Εξάλλου, ο Πάνας ζει στο Μοναστηράκι, τον λένε Κυριάκο και όταν σηκώνει τα χέρια του φυσάει αέρας. Είναι Θεός.

Πιστεύω ακράδαντα πως οι άνθρωποι του Κέντρου, όσο άσχετοι κι αν είναι μεταξύ τους, είναι ριζικά διαφορετικά από τους ανθρώπους των προαστίων. Το γεγονός ότι σε όλο το μήκος της Πατησίων μέχρι την Πλατεία Αμερικής αν κοιτάξεις προς τα κάτω βλέπεις φάτσα κάρτα το Μπαρθενώνα δεν μπορεί να μην επιδρά ΚΑΘΟΛΟΥ στη γκεφάλα σου. Κάτι σου κάνει. Κάτι σου λέει. Σου κάνει «Κούκου!». Εγώ το έχω προσέξει στον εαυτό μου: δεν μπορώ να συννενοηθώ/να συζητήσω για πολύ/να κάνω παρέα με άνθρωπο των προαστίων. Έχει μια λογική πολύ διαφορετική, μια λογική της τοπικής καφετέριας και του πολυσινεμά. Μια λογική του έτοιμου στο πιάτο.

Εύχομαι σε όλους τους προαστιακούς ανθρώπους να νιώσουν και να μάθουν το Κέντρο. Είναι απαραίτητο. Σαν ευρυζωνική σύνδεση ένα πράμα.

Η αδυσώπητη αδράνεια του ανιέναι 1 Φεβρουαρίου, 2007

Βλέπεις, αγαπητέ μου, ήθελα εδώ και αρκετές μέρες να γράψω μια σαφή και κατηγορηματική απάντηση στο ποστ της εξίσου αγαπητής mourningthedeparted πάνω στο θέμα «Γιατί η Αθήνα είναι χειρότερη από τη Ρώμη» με τον εξίσου σαφή και κατηγορηματικό τίτλο «Γιατί η Αθήνα είναι ωραία, άσχετα αν η Ρώμη είναι καλύτερη». Πού όμως; Ε; Πού; Δεν είχα τον απαραίτητο χρόνο, αν και μου περίσσευαν οι ιδέες. Αλλά τι να κάνουμε, έχε χάρη, ή μάλλον μην έχεις καμία χάρη! Ούτε κανέναν Χάρη! Γιατί γιορτάζουνε μεθαύριο (δηλαδή το Σάββατο) και έχουν ξεχάσει πως πρέπει

α)Να κεράσουν

β)Να ικανοποιήσουν όλα τα αιτήματα των φίλων και των συνδέσμων των φίλων και των στρατιωτικών και ούτω καθ’ εξής

γ)Να λάβουν δώρα

δ)Να πάρουν δώρα για τον εαυτό τους τα οποία όμως έχουν ήδη πάρει και πλέον δεν ξέρουν τι να πάρουν – όχι ότι δεν υπάρχουν υποψήφια δώρα, αλλά – ξέρεις – θέλουν να πάρουν κάτι πολύ ιδιαίτερο για τον εαυτό τους.

ε)Να τα γράψουν όλα αυτά στο προσωπικό ημερολόγιο που τόσο κάποιοι μισούν επειδή ακριβώς εκείνοι οι ίδιοι (συγνώμη που ακούγομαι σαν μετάφραση Ισοκράτη) γράφουν συνεχώς και τείνουν να είναι εκνευριστικά οργανωτικοί, σε σημείο που να γράφουν πως πρέπει να πιουν μια γουλιά κρασί στο επόμενο δευτερόλεπτο (αντιστέκομαι στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και βγάζω τα άπλυτά τους στη φόρα χωρίς κανέναν ηθικό ή άλλου είδους ενδοιασμό.).

Τέλος, πρέπει να επισημάνω στο αγαπητό ακροατήριο (δηλαδή στην μεσήλικη κυρία που χασμουριέται με το σάλι στο βάθος, στη δωδεκάχρονη κοπέλα με τα ιν-γυαλιά και στον κύριο με το μουστάκι που το μάτι του γυαλίζει) πως το βάρος των ημερών πέφτει πάνω στους ώμους του φτωχού προλετάριου μαθητή-εργάτη ο οποίος – παρά τα κατοχυρωμένα δικαιώματα των τελευταίων – εργάζεται επί δεκατετραώρου βάσεως τουλάχιστον ΧΩΡΙΣ πληρωμή ΧΩΡΙΣ ασφάλιση ΧΩΡΙΣ αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης (=αποβολής στην προκειμένη περίπτωση) ΧΩΡΙΣ δώρα χριστουγέννων, πάσχα, γενεθλίων και καρναβαλιού (ήρθε πάλι το τρελό καρναβάλι και χαιρόμαστε όλοι τραλαλα τραλαλα) και προπαντός χωρίς ΧΩΡΙΣ πιθανότητες προαγωγής σε καθηγητή.

Όχι ότι θα το ήθελε ο εκάστοτες μαθητής.

(Ο εκάστοτες, του εκάστοτους)

(τριτόκλιτο της τέταρτης ανωμαλιάρικο τρελιάρικο και ξεκωλιάρικο)

(κάποιος να με σταματήσει. Νομίζω ήρθε η ώρα να κολλήσει ο firefox/να επανεκκινηθεί ο υπολογιστής μου χωρίς λόγο/να πέσει το ρεύμα λόγω πτώσης δαμάσκηνου σε πυλώνα της ΕΥΔΑΠ – από εκείνους με τα σκατά/να γίνει τρομοκρατική επίθεση στο wordpress με θύματα αθώους ποταπούς ανθρώπους που προσπαθούν με πολύ κόπο τα γραφόμενά τους να είναι ενδιαφέροντα τουλάχιστον στους ίδιους τους εαυτούς τους)

Αυτά προς το παρόν, και να πίνετε πολλούς χυμούς φασκόμηλο.