Είναι δώδεκα η ώρα 18 Απριλίου, 2008

ειν’ η ώρα των τρελών. Τέτοια ώρα, ή μάλλον δυόμιση ώρες αργότερα κατέβαινα ένα στενό που άλλοτε ζούσε όλο το σόι που είχε κατέβει φρέσκο από τη Θράκη, σε κάθε τριώροφο σπίτι και δυό ξαδέρφια, αλλά μόλις νεοπλούτισαν μετακόμισαν στις Πεύκες, στις Μεταμορφώσεις και χτίσαν νεόκτιστα. Εξαίρεση ο θείος που πούλησε τις λίρες του παππού που φώλιαζαν στο «κουτί με τα φασόλια» και έχτισε κι αυτός πρώτος στο Μενίδι το περίφημο σπίτι του. Ερήμωσε λοιπόν το Θρακιώτικο στενό, και κατέβαινα εγώ σιγοτραγουδώντας το Γεντί Κουλέ χωρίς να περιμένω κανένα συναπάντημα, και ξάφνου στρίβοντας στη γωνία του φαρμακείου, πέφτω πάνω σε έναν μεταμεσονύκτιο τύπο και πετάγομαι. Πετάγεται και αυτός. Γελάμε και καληνυχτιζόμαστε, και συνεχίζουμε τον μεταμεσονύκτιο δρόμο μας. Με την εξαίρεση ότι εγώ γελάω σε όλη την υπόλοιπη διαδρομή.