Ραντεβού

Πιστός στις υποσχέσεις που έκανα στον εαυτό μου, λίγο μετά τη λήξη της εξαμηνιαίας προθεσμίας ήρθα να βγάλω για λίγο το μπλογκ μου απ’ το λήθαργο. Γεια σου μπλογκ. «Γεια σου Θρώγκε». Τι κάνεις; «Βαριέμαι εδώ πέρα, έχει μοναξιά». Ξέρεις δε φταίω εγώ, πήγα να γράψω ένα Πολύ Σημαντικό Άρθρο για τις Κουλτούρες και με έκραξαν και μετά δεν το έγραψα ποτέ. «Είσαι ένας χέστης, και επίσης είναι όλα δικαιολογίες». Μααα… «Μαδρουγάδα». Εντάξει, έχεις δίκιο πως κοροϊδεύω τον εαυτό μου τελικά. «Στα λόγια μου έρχεσαι. Κάτσε τώρα και γράφε». Ωραία.

Οι σχέσεις ανατολής και δύσης άρχισαν να υπάρχουν όταν αυτές οι δύο έννοιες ξεχώρισαν, στην αυγή του κόσμου και του γνωστού σύμπαντος. Στην αρχή των πάντων δεν υπήρχε δύση και ανατολή, καθότι αυτές μοιράζονταν μισές-μισές μεταξύ του βορρά και του νότου, που με τη σειρά τους δεν υπήρχαν γιατί τίποτα δε γύριζε γύρω από τίποτα και επίσης δε φυσούσε από πουθενά. Ήταν ένα βαρετό μέρος να μένει κανείς, γι’ αυτό και όλοι μετακόμισαν εκεί αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα.

Κάποια στιγμή όμως, η δύση αποφάσισε ότι υπάρχει – το αστείο της υπόθεσης ήταν ότι η άποψη που είχε για τον εαυτό της ήταν δισδιάστατη, ενώ η πραγματικότητα ήταν λίγο πιο σφαιρική. Γι’ αυτό, όταν η δύση ανακάλυψε ότι υπάρχει κάτι πιο δυτικά από την ίδια, το κατέκτησε. Έπειτα πήγε ακόμη πιο δυτικά και πήρε κι ένα κομμάτι της ανατολής, σε αντιπερισπασμό, από πίσω! Και εντοπιώθηκε εκεί, σα να λέμε εγκαταστάθηκε, και έφτιαξε δύση εκεί που ήταν άπω ανατολή, σα να λέμε τέρμα ανατολή, δεν πάει άλλο, γκρεμός.

Και τι συμβαίνει όμως με τις κουλτούρες; Αυτές παιδάκια μου είναι σαν τα φύκια: δεν πεθαίνουν ποτέ, και ενίοτε όταν τα τρως δαγκώνεις μαργαριτάρια. Η δυτική κουλτούρα είναι απ’ τις κουλτούρες η πιο ύπουλη: κατάφερε να γίνει αόρατη πριν ξεκινήσει ο πόλεμος των πολιτισμών (sic), κατάφερε να μας κάνει όλους να προσπαθούμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και να τερματίζουμε πρώτοι για να κερδίσουμε το έπαθλο της παγκόσμιας ασημαντότητας. Κυρίως, κατάφερε να θυμώσει πάρα πολύ τον Θρώγκο, αυτό τον ταπεινό της φορέα, που αρχίζει και εκνευρίζεται πάρα πολύ με τις καπιταλιστικές ανάγκες της αγοράς και την αδυναμία του να κάνει το οτιδήποτε χωρίς λεφτά, αρκετά λεφτά, τα οποία του λείπουν και τα ψάχνει.

Εξερευνώντας την ψυχολογική δυστοπία του καπιταλισμού, ο Θρώγκος ανακάλυψε πως όλες οι χαρές του ήταν μολυσμένες με το μικρόβιο της προσωρινότητας, της αβεβαιότητας, του φλεξικιούριτυ/ΕΥΕΛΦΑΛΕΙΑ, και πριν ακόμη καταργηθεί ο όρος από τα ελληνικά (και εξαφανιστούν όλα τα τεκμήρια ύπαρξής του – ψάξτε στο γιουτιούμπ), ερωτεύτηκε σφόδρα.

Κάπου εκεί σταμάτησε και να γράφει πολύ, και το μπλογκ του θύμωσε. Θύμωσε διπλά: και με τον καπιταλισμό, και με τον γραφιά του, και με την κενωνία όλη και κυρίως με τη δύση αυτή τη ρυπαρή βρωμερή δυτική δυτικίλα που τα πήρε όλα και τα έκανε μαντάρα. Έπειτα γέμισε τους πάντες με ενοχές και κατάθλιψη. Όμως ο Θρώγκος αδιαφορούσε και αδιαφορεί γιατί πατάει στα σύννεφα, εκτός από όταν βρίσκεται μόνος και δε σκοτώνει το χρόνο του σε ανούσιες επαγγελματικές αναζητήσεις. Κατά βάθος θα ήθελε να κάνει πολύ διαφορετικά πράγματα, αλλά προτιμά να συζητά με τις ώρες τα συναισθήματά του παρά να γράφει ιστορίες, ή ιστορία, ή ό,τι τέλοσπάντων σκατά θέλει να κάνει.

«Ευχαριστώ». Όχι εγώ ευχαριστώ. «Να φας σκατά». Χαίρετε