Όταν μιλάν απέναντι η γνωστή οικογένεια με τους γνωστούς φίλους, αισθάνομαι μια απίστευτη πολιτική ζεστασιά, σαν να μιλάνε για το δικό μου κόμμα, το δικό μου χώρο, σαν να έχουν μαζευτεί γύρω από το τζάκι και να αναλύουν τη γενεαλογία μου. Ο Σταμάτης, η Νίκη, η Αριάδνη (ποπο γίνομαι προκλητικά καταδεικτικός) τόσα χρόνια μπορεί να μην τους βλέπω κάθε μέρα όμως τους ακούω, και μερικές φορές θυμάμαι πως ποτέ μου δε μου άρεσε το ποδόσφαιρο γιατί γενικότερα τα ομαδικά αθλήματα μου έκαναν περισσότερο συνειρμούς μπουλουκιού και μάζας παρα καλής οργάνωσης και μεθοδικότητας. Τι σας λέω τώρα να μου πείτε. Αν ξαναβρίσω την ΚΝΕ θυμίστε μου αυτό το ποστ. Γαμώ τα ομαδικά αθλήματα.
Υ.Γ.:(Κάτι λένε τώρα για το Πασόκ και τον Γιωργάκη – για το Πολυτεχνείο – για τα Εαακ που τα παίρνουν από το Πασόκ – άχ όλο αυτό μου βγάζει μια απίστευτη αθωότητα – πίσω στα παιδικά μας χρόνια – πούν ο Φρόυντ – εγώ δε θα πάρω ποδήλατο θ’ αρχίσω ψυχανάλυση)
Υ.Γ.2:(Αυτή η άνω κάτω τελεία με την παρένθεση βγάζει απίστευτη θλίψη)
Υ.Γ.3:(Αν δεν είχαμε εξασφαλίσει την επιβίωσή μας τώρα δε θα ασχολούμασταν με μπλογκ, οικονομικές δυσχέρειες, ψυχολογικά προβλήματα, ακόμα και βασικές μεταφυσικές ανησυχίες που καλύπτουν τον φόβο της ανυπαρξίας. Πίσω στην ζούγκλα.)
Μετά χαράς αλλά όχι τόσης όσο πριν,
που όμως θα αναπληρωθεί συντόμως γιατί οι άνθρωποι δεν αλλάζουν,
αντιθέτως μένουν αηδιαστικά ίδιοι,
Πατάπιος Κωλογλειφόπουλος.
Ohm 
θεσπόσφατα σχολεία