Μπορεί λοιπόν να είμαστε εκείνοι που δεν έχουν και πολύ σημασία στους τόνους της πληροφορίας οι οποίοι φτιάχνουν την ανθρώπινη αλήθεια, και οι μικρές μας ιστορίες να φαίνονται απειροελάχιστες μπροστά στην απύθμενη απειρότητα του σύμπαντος. Ίσως μερικές από αυτές τις ασημαντότητες να αποκτούν σημασία ως χαρακτηριστικές της μετριότητας που μπορεί να βιώνουμε όλοι εμείς, αλλά δεν παύουν να είναι ένα ψηφίο στο κοινωνικό π. Το θέμα όμως δεν είναι τι κάνουμε γι’ αυτό, το θέμα είναι τι κάνουμε για να κινήσουμε όλη τη σούπα των ασημαντοτήτων έτσι ώστε να αλλάξουμε το κατακάθι, και πώς θα ξεχωρίσουμε τα καρότα από τα κολοκυθάκια, ακόμα και το πως θα επιπλεύσουμε χωρίς να πατήσουμε πάνω στα πτώματα των πιπεριών φλωρίνης. Γιατί αλλιώς μαύρο στόμα που μας ρούφηξε.
θεσπόσφατες δημοσιεύσεις
Άλλα Λίνκια
Έτερα εμά
Διάφορα
Μπλογκζ
- Attack of the Quasars
- Devilogical
- Fight Back
- Gravity and the Wind
- Άσματα και Μιάσματα
- Όταν μεγαλώσω, θα γράφω στο ταβάνι
- Όλα Είναι Ένα
- Αγριοκέρασα και άλλα άγρια φρούτα
- Γκουρμεδοποιημένο προλεταριάτο
- Ιδεόπολις, unplugged
- Λιανοκλάδι
- ΜεταΜοντέρνα Αντίσταση
- Μιαν άλλη Ιουλιέττα
- Ο Dr. Φλάντζας συμβουλεύει
- Ο Περιπλανώμενος Σκύλος
- Ο Σκύλος της Βαλια Κάλντα
- Ο βλάκας
- Ου Μινγκ
- Περαστικός
- Ρακένδυτες Σκέψεις Ενός Αερικού Τυλιγμένες σε Sanitas-Sanitas
- Ροΐδη Εμμονές
- Σακίδιο
- Τσιγάρα, Μάσες και Αλκοόλ
- Τα κοάλα μασουλάνε νωχελικά
- Τι είδε η Αλίκη μέσα από τον καθρέφτη
- Τμήμα Θεατρικών Σπουδών Ναυπλίου
- Χίλια Δύο Κομμάτια
- λολίτα
- Keine Ordnung
- L’image fantôme
- little percussionist derrida
- lucha libre
- Mind the duck
- modo d’ errare
- Old Boy
- Rodia Mixer
- Spinach Vatican
- Stars of crack and field
- The act of touching
θεσπόσφατα σχολεία
 | Σπέντζας Κ. Πολύκαρπ… στη Τρίγωνο των Βερμούδων |
 | ou ming στη Ραντεβού |
 | Νικος στη Ποιήματα για φυτά |
 | Estella στη Οι φυλές της Φυλής και η φιλοσ… |
 | dmitri στη Περί αιτημάτων |
Κατηγορική αντίληψη
Αρχείον πεπαλαιωμένων χάρτων
Ημερολόγιον ως Οργάνωσις
Καμπόσοι εισέβησαν
- 80.448 αγύρτες και αλήτες μουσαφίριδες
Cognovisse
Ohm 
*να είναι ένα ΔΕΚΑΔΙΚΟ ψηφίο στο κοινωνικό π
τζίζους.
Πω ωραίο ποστ!
Με το που διάβασα, μου ρθε αμέσως στο νου η θεωρία που έχει αναπτύξει μια φίλη και σκέφτηκα ότι οφείλω να την παραθέσω 😛 !
Λέει λοιπόν, ότι είμαστε όλοι εμείς (εμείς οι απειροελάχιστες ασημαντότητες, όχι τα μάυρα στόματα-μικρά και μεγάλα-) σαν ένα πιάτο με ρύζι, κρέας και λαχανικά.
Αλλά είναι άλλο πράγμα το να είναι κάποιοι ανάμεσα μας οι κόκκοι του ρυζιού, κάποιοι τα λαχανικά δίπλα και κάποιοι άλλοι η μπριζόλα ξέχωρη στην άκρη του πιάτου, και άλλο πράγμα να κόψουμε το κρέας κομματάκια, να τα ανακατέψουμε όλα μαζί με το ρύζι και τα λαχανικά και να γίνουμε όλοι ένα πολύχρωμο, λαχταριστό πράγμα.
Έτσι ναι μεν έχει ο καθένας τα δικά του χαρακτηριστικά και τη δική του εσάνς, ως κόκκος ρυζιού, ως κομματάκι κρέας, ως σπυρί καλαμποκιού ή ως μπιζέλι, αλλά δεν είναι πια ξέχωρος ο ένας απ’τον άλλον, είμαστε όλοι σε επαφή με όλους.
Και μπερδεύουμε και το μαύρο στόμα έτσι, που τσιμπάει πιρουνιές αλλά δεν μπορεί να καταλάβει τι τρώει ακριβώς. Εκεί είναι που το πιάνει σύγχυση.
Δεν μπορεί να ξεχωρίσει αυτές τις διαφορετικές εσάνς γιατί δεν είναι γκουρμεδιάρικο-σε αντίθεση με εμάς.
Αυτό μας θέλει ξέχωρους τον έναν απ’τον άλλον για να ξέρει κάθε φορά τη ποσότητα του σάλιου και τη δύναμη που πρέπει να βάλει στα δόντια για να μας λιώσει.
Του φαίνεται χαοτική η κατάσταση στο πολύχρωμο πιάτο.
Φοβάται μη δαγκώσει κανά κοκκαλάκι απ΄το κρέας ή καταπιεί κανά ξερό μπιζέλι.
Βεβαια εντάξει, δεν γίνεται απλά να αρκούμαστε στο να το μπερδεύουμε.
Αυτό μας τρώει το μαλακισμένο.
πεστα
Πολυ φοβάμαι οτι τα καρότα μαζί με τις πιπεριές και τα υπόλοιπα λαχανακιά μπήκαν στο μπλέντερ και δεν μας σώζει (πλέον) τίποτα…
τσεκ δις