Παντζουρόφυλλα

Είναι ένα φως στην απέναντι πολυκατοικία που δε σβήνει ποτέ, ούτε γιαγιάδες ούτε παππούδες ούτε εγκατάλειψη ούτε πρεζάκια, είναι απλά το βάρος του πνιξίματος που πέφτει ολοένα στην πόλη, μια πόλη που μου ανήκει όσο μου ανήκει η βαθιά λαχανιασμένη ανάσα που ρουφάει όλο το καψαλισμένο σύννεφο που βγαίνει από την εξάτμιση του πούλμαν ανεβαίνοντας την ανηφορική Ακαδημίας. Ναι, ο πισσασκοτάδι τύφλα δρόμος της πανεπιστημιούπολης τα βράδια είναι δικός μου κατά κάποιον τρόπο, είμαι κι εγώ σκοτεινός κατεβαίνοντάς τον, επίσης συνήθως κρυώνω, στηρίζομαι στα χέρια, τεντώνω εναλλάξ το δεξί και το αριστερό πόδι χάριν συμμετρίας στον άξονα του χρόνου. Δεν ήταν πάντα έτσι, τώρα σαν να βγήκα με ένα τεράστιο φαράσι και μια μεταφυσική σκούπα και μάζεψα τον εαυτό μου από διάφορα σημεία που τον είχα εναποθέσει, σοκάκια, σκάλες, πεζούλια, σπίτια, οθόνες, θάλασσες, μαγαζιά, χώρους και δίκτυα, ταυτότητες, δυναμικές, προτζέξιο, διαστάσεις του χρόνου της ύπαρξης της μεταφυσικής και των νοημάτων. Κάπως σκούπισα και τα βροντερά κατηγορήματα, τις πανηγυρικές, κάπως σαν το μόνο που μου απέμεινε σαν μικρή φλόγα πίστης να είναι το πάρσιμο των βουνών, μια ακραία συνθήκη που θα επιλύσει ή καλύτερα θα κόψει το πλέγμα των σκέσεων που με βαραίνει ως περιθώριο, δηλαδή μια έκρηξη ή μήπως μια καλά υπολογισμένη διαδικασία ενεργειών με λυτρωτικό χαρακτήρα – ίσως όχι τόσο ανώδυνο για κάποιους ανίδεους ανθρωπάκους. 

Advertisements