Εκείνη την Ενδέκατη

Ήρθανε τα ώρια για κάτι που ίσως θα θύμιζε Πουλένκ σε κάποια άλλη περίσταση. Ίσως όμως ο προορισμός. Έκραξε δυο νότες το ακκορντεόνιουμ και σίγησε δίχως. Άλλη προσπάθεια να επιβάλει τον ατονισμό του.

;Οργώνοντας διάφορες πτυχές της εν ζωή πόλεως από τα σωθικά της Έγειρε το μεταλλικό, η κατασκευή, η ψηλότερη, η λιγότερο χαμηλότερη, η πιο ψηλή, η χαμηλή, ο πάτος. Όση ώρα περνιόμουν για αναμένοντας – η στάση ήταν εκεί που ήμουν – της λεωφορειοδρόμου – η στροφή – ήτανε το βράδυ πού ‘χε σκοτάδι σαν τα θαλασσινά ολολούκε.

Ώρες τις κατέβαινα σε εκείνα τα στενά των δρόμων που μας μυρίζουν από τις πριν. Ήρθα κι εσύ Ο μεγάλος πλαδαρός ύπνος έφτανε και· η ώξη της πυροβασίας.

 

Η πυροβασία όσο και να λες με ίδρωνες. Η πρόβατος της μικτής μου ωρολόγας, ο διάλογος με το Χρόνο της Υπόθεσης του Αν πραγματικά υπάρχεις. Έντυσαν τη βλακεία τους με σπέρμα. Και έτσι είχε και κόσμο και ανακολούθησαν. Ο μυστήριος αριθμός του τίποτα – τόσο ξετσίπωτα, ήπιε μια καφασιά ηδύποτα. Μία από τις πλήθος εξωτερικές χαραγματιές του κοσμοτούτου (το τρένο) εμφανιζόταν για γκελ μεταξύ Ιππολύτου και της ονειρεμένης εκκλησίας. Το Πάρκο του ’98, τότε, επί Σημίτη. Τότε.

Η πυροβασία πάν’ σ’ αναμμένα δάπεδα νυχτερνού πεζοδρομίου. Από τα παράθυρα βγαίναν τα πουπουλένια της Αμοργόσουπας – μια πόλη πού ‘ταν στα σπάργεννα, υφάλμυρη, το άρμα, το ρείκι. Κοιτίδα της. Κοιτίδα του εν όψει κολεόπτερου, κείνα που δράν ότανε κοιμάς στην κράββατο π’ εκρέμετο, η κατωφερής αλογόνα λάμψη της βέργας μεταλλικής. Η νιώση μ’ έκανε πάντοτε ν’ αναριγώ.

 

Αλλά ξανά. Γύρισα στο παρόν της ποιητικής μου πράξης. ήταν τότε που – ναι! – κατέβαινα ή ανέβαινα πάντως διερχόμην την οδό μου μού ‘κλεινε την ισάδα της. Έξι.

Η σπίτο. Η νίκο. Η κύρα. Η σπιτο-νίκο-κύρα για να συθέσω αυτή τη λέξη την ένιωθα να μη θέλ να κατς ούλη μαζί, με εκπαιδεύοντας έτρωγες εκείνα τα ακακίες που με θές.